Wina alzackie. Zainteresowania winami i turystyką świetnie można połączyć właśnie w Alzacji. Wspaniałe lasy, dzikie górskie drogi przez Wogezy, malownicze wsie i znakomite białe wina. Route de Vin, popularna trasa turystyczna, zarówno w czasie winobrania jak i o każdej innej  porze roku, jest zawsze  atrakcyjna.

180 kilometrowy, kręty szlak prowadzący od Marlenheim do Thann (między Strasbourgiem a Mulhouse), jest prawdziwym muzeum na powietrzu. Brukowane uliczki, domy z „pruskiego muru”, renesansowe fontanny i romantyczne winiarnie. Oczywiście, z charakterystycznymi wnękami okien, pełnych skrzynek z pelargoniami. Alzatczycy są dumni ze swoich miasteczek należących do najpiękniejszych we Francji. Jest to najbardziej niemiecki region Francji, chociaż bywał najbardziej francuskim regionem w Niemczech.

Alzacja jest jednym z tych granicznych, spornych regionów Europy, które przechodziły z rąk do rąk wiele razy. Jest to logiczne, Alzacja jest po prostu południowym przedłużeniem niemieckiego Palatynatu (Pfalz), a winnice nie mają szacunku dla granic. Zasadnicza różnica między tymi regionami jest taka, że klimat alzacki jest trochę bardziej słoneczny i bardziej suchy.

Pomiędzy 1870 rokiem a końcem Pierwszej Wojny Światowej Alzacja należała do Niemiec. Nazwiska tutejsze brzmią z niemiecka, ale w jedzeniu i winie jest finezja i styl francuski. Alzacja produkuje jedne z najbardziej niepowtarzalnych win białych w ogóle, nadzwyczaj aromatycznych, o wyróżniającym się smaku. Odwiedzający Alzację turyści od razu zauważają  smukłe zielone butelki (flutes) i często mylą wina alzackie  z  niemieckimi winami mozelskimi. Wina alzackie nie smakują tak jak w Niemczech, są na ogół bardziej wytrawne, bogatsze, mniej kwaskowe i mają więcej alkoholu. Chociaż ostatnio daje się zauważyć nieco zwiększony poziom cukru w winach. Klimat się zmienia?

Alzacja była pierwszym regionem we Francji, który nazywał swoje wina od nazwy szczepu winorośli. Zapożyczyli ten sposób i praktykują to do dziś w Kaliforni i Australii. Wyjątkiem jest tu Edelzwicker i Crémant d’Alsace, które są mieszanką kilku gatunków wina.

Od 1983 roku pewne miejscowości winiarskie (np. Altenburg, Kaeferkopf, Schlossberg czy Fűrstentum), których sława sięga często tysiąca lat, a dla których sama nazwa winorośli nie mogłaby być uznana za wystarczającą, mogą określać swoje najlepsze roczniki mianem grands cru. Jest ich około 50, dotyczy to jednak tylko czterech odmian: rieslinga, muscata, gewűrztraminera i pinot gris (czasami oznaczany jako tokay-pinot gris) – uważanych za najlepsze szczepy alzackie.

Gwiazdą win alzackich jest riesling, duma Alzatczyków, wino o dużej sile witalnej, o wytwornym smaku owoców i delikatnym aromacie. Towarzyszy najbardziej wykwintnym potrawom, szczególnie potrawom z ryb i skorupiaków. Muscat przeciwnie, jest lekki, o zapachu świeżych winogron, jakby perfumowany. Doskonały jako aperitif, często podawany na przyjęciach. Dobry pinot gris jest mocnym trunkiem, o obfitym smaku owoców, uwielbia dobre jedzenie, foie gras, soczystą pieczeń; stanowi również wysokiej klasy aperitif.

Gewűrztraminer jest eleganckim, najbardziej korzennym ze wszystkich win alzackich, o świetnej równowadze i doskonałym bukiecie. Te cztery szczepy dopuszczone są do produkcji słodkich win, czarnych pereł Alzacji będących regionalną specjalnością: Vendange Tardive (późny zbiór) i Sélection de Grain Nobles. Sylvaner i pinot blanc dają także dobre wina, ale zwykle są lżejsze i prostsze w stylu. Pinot blanc jest bardzo ważnym składnikiem Crémant d’Alsace, znakomitego musującego wina wytwarzanego metodą szampańską. Doskonałe na świąteczne przyjęcia i wszelkie inne okazje. Pinot noir, jedyne wino czerwone uprawiane w regionie, pochodzi z Burgundii. Wytrawne, o wykwintnym smaku, przyjemne w spożyciu, podawane jest do pieczeni, potraw z drobiu, do dziczyzny a także do sera. Często bardziej przypomina rosé niż czerwonego burgunda.

Reasumując, wina alzackie charakteryzują się wyraźnym smakiem owoców, delikatną świeżością i przyjemną lekkością. Cechy te uwydatniają się, jeżeli spożywać je będziemy schłodzone do temperatury około 10°C. Zwyczajowo pije się je w kieliszku o kształcie tulipana, na zielonej nóżce. Wina alzackie pije się młode tzn. od 1-go do 5-go roku po winobraniu. Najlepsze z nich, te o najbogatszym bukiecie i z najlepszych roczników, zyskują na procesie starzenia.

Począwszy od 1972 roku wina alzackie, zgodnie z ustawą, muszą być butelkowane w miejscowości, z której pochodzą, ma to być gwarancją ich autentyczności.

      Wiktor Zastróżny